جنگ مسلمانان با رومیان

     ملیکه همچنان آرزو می کرد که روزی بیاید و از میان خاندان امپراطور روم دور شود و از آلودگی دنیاپرستی این خاندان نجات یابد تا به افتخار و سعادت خدمت در خانه ی امام حسن عسکری(علیه السلام) برسد.

     بین مسلمانان و رومیان، سالها جنگ بود، گاهی مسلمانان پیروز می شدند و گاهی رومیان، طبیعی است که در جنگ، عده ای دستگیر می شوند و در گروگان قرار می گیرند و در این جنگهای پی در پی گاهی از مسلمانان اسیر رومیان می شدند و گاهی به عکس، رومیان اسیر مسلمانان می شدند.

    و در آن زمان رسم بود، که یا اسیران را به عنوان غلام و کنیز، می فروختند و یا آنها را با اسیران خود عوض می کردند.

    در یکی از جنگهای سپاه اسلام و سپاه روم عده ای از زنان روم از جمله«ملیکه» به اسارت سپاه اسلام در آمدند، ملیکه برای اینکه کسی او را نشناسد، نام خود را همنام کنیزان یعنی«نرجس» گذاشته بود.

    بشربن سلیمان طبق پیشنهاد امام هادی(علیه السلام) در روز معین به بغداد رفت. صبح زود کنار پل بغداد دید کشتی ها رسیدند و کنیزها را در معرض فروش قرار دادند، در این هنگام کنیزی را دید که دارای آن اوصافی است که امام هادی(علیه السلام) فرموده بود و خریداران اصرار دارند که او را بخرند، ولی مایل نیست کنیز آنها شود.

   بُشر جلو آمد و با اجازه ی فروشنده، نامه ی امام هادی(علیه السلام) را به «نرجس» داد، نرجس تا آن را گشود و خواند، بی اختیار منقلب شد و اشک در چشمانش حلقه زد، در حالی که گریه ی شوق گلویش را گرفته بود به صاحبش عمروبن یزید گفت: « مرا به صاحب این نامه بفروش.» و اصرار و تأکید کرد که مرا حتماً به صاحب این نامه بفروش.

    عمروبن یزید گفت: بسیار خوب مانعی ندارد، آنگاه در مورد قیمت او با بشر بن سلیمان صحبت کرد، او به همان مقدار پولی که در همیان بود و امام هادی(ع) فرستاده بود راضی شد. بُشر می گوید: همیان را دادم و کنیز را خریدم و با او از آنجا رفتیم. او همواره نامه را بیرون می آورد و می بوسید و به چشم می کشید، من از روی تعجب گفتم تو که هنوز صاحب نامه را نمی شناسی، چرا این قدر نامه را می بوسی؟